Nadat de dagenlang durende mist opnieuw verdreven is, lijkt de polder schoon gewassen onder de nattigheid vandaan te komen. Zo nu en dan schijnt zelfs de zon. Een ongekende luxe, want het westen van het land is er de laatste weken met het aantal zonuren bekaaid vanaf gekomen.
Geen tijd te verliezen dus. Natuurgebied De Groene Jonker heb ik al een tijd niet bezocht. Ik heb er dan ook geen flauw idee van welke vogels er momenteel zullen zitten. Het is een koude ochtend. De eerste nachtvorst heeft zich inmiddels ook in het westen aangediend en die wilde bloemen die het nog aangedurfd hebben om hun bloemen te openen, vangen nu met bevroren kopjes het ochtendlicht op.
|
Boterbloem, Buttercup (Ranunculus) |
|
Rode klaver, Red clover (Trifolium pratense) |
Ondanks de kou pak ik de fiets. Nog geen paar honderd meter van mijn huis schieten twee fazanten weg tussen de laatste op het land staande spruitenplanten. Even later verschijnt in de verte het watergebied van De Groene Jonker. Zelfs zonder verrekijker kun je zien dat het er vol ligt met watervogels. Ganzen?
In de naast me gelegen sloot hebben veel meerkoeten zich verzameld. Even verderop staat aan de linkerkant een zilverreiger zijn kostje bij elkaar te scharrelen, terwijl een aantal fazanten aan de rechterkant hetzelfde doen.
|
Meerkoet (Fulica atra) |
|
Op deze en de volgende foto de Zilverreiger, Great Egret (Ardea alba) |
|
Twee foto's van Fazanten, Pheasant (Phasianus colchicus) |
Zodra ik de plassen van het natuurgebied bereikt heb, zie ik dat honderden kieviten er middenin zitten. Ik heb altijd gedacht dat kieviten alleen in de weilanden te vinden zijn. Dat ze nu in het water zitten is een volslagen verrassing voor me.
|
Kieviten, Lapwings (Vanellus vanellus) |
Ondanks het niet al te vroege uur heerst er diepe rust op het water. De meeste bewoners staan op één poot in het ondiepe water. De kop in de veren. Jammer genoeg zitten ook de wintertalingen te dutten. Binnenkort zal ik nog eens terug gaan in de hoop dat ze er nog zitten en wat actiever zijn. Na een uur hou ik het voor gezien. Een ijskoude noordenwind is inmiddels opgestoken en behoorlijk aangetrokken. Het is waterkoud in de open polder. Hier en daar zie ik nog een moedige fotograaf tussen de rietpollen verdwijnen, ijsmuts op, statief over de schouder. Zelf hou ik het voor gezien en ga terug naar huis voor een warme kop koffie.
|
Op deze en de volgende foto's Kieviten (Vanellus vanellus) en Wintertalingen (Anas crecca). Het mannetje van de Wintertaling, een kleine eendensoort, is overwegend grijs en heeft een kastanjebruine kop met daarop rond het oog een glanzend groene vlek. Andere opvallende kenmerken zijn een horizontale witte streep op beide flanken en een helder, okergele vlek op de anaalstreek. Vrouwtjes zijn bruin, met uitzondering van een kleine groene spiegel (achterkant van de vleugel) |
Allemaal bedankt voor jullie leuke reacties en lovende woorden op mijn vorige blog "Tranen van de mist".
Alhoewel de meningen verdeeld waren over de mooiste foto uit de serie, was foto 2 (de uit de sloot komende mist) de meest genoemde kandidaat.
Thanks to all my friends abroad for their spontaneous, nice comments and praising words on my last blog. I hope we keep in touch and of course I will visit you on your own blog.
Groetjes/Greetings, Joke