Even rustig bijkomen. Na een paar uur hard werken in de tuin zit ik binnen op de bank met een kopje koffie. Het licht buiten is -ondanks een waterig zonnetje- zo schel dat ik mijn ogen half dicht knijp. Op het tafeltje voor me staat niet alleen mijn koffie, maar ook een vaasje met lathyrus in dromerige pasteltinten. Het licht schijnt van achter door de frêle bloemblaadjes, die zonder gêne hun diepste geheimen prijsgeven. Op die momenten zou ik willen kunnen schilderen om de teerheid ervan vast te leggen. Ik besluit dat mijn camera uitkomst moet bieden. Was fotograferen niet “schilderen met je camera”?
Ik probeer verschillende belichtingen en standen van het apparaat, maar het wil niet echt lukken. De foto’s worden “te hard” en de “tere” uitstraling is niet terug te vinden. Ik stop ermee. De volgende dag probeer ik het opnieuw. Er is geen zon, maar het is licht genoeg. Weer probeer ik verschillende belichtingen en zie tot mijn vreugde dat het resultaat veel meer wordt zoals ik bedoelde. Uiteindelijk ben ik tevreden en weet meteen dat ik soms géén zon wil hebben voor mijn foto’s. Hoe ondankbaar kan een mens zijn.
Verwacht geen uitgebreide serie, want het gaat mij meer om de uitstraling van deze tegenlicht foto’s dan om de hoeveelheid ervan.
Vergroot zijn de foto's mooier. Klik daarvoor op de eerste foto.
Allemaal bedankt voor jullie reacties en lovende woorden op de foto's van mijn vorige blog "Klaprozen".
Groetjes, Joke